Wij gaan toch naar de Far West

Te veel geboft dat de treinen behoorlijk op tijd rijden, vandaag heb ik het vlaggen. Een half uur vertraging, de trein volgt een omweg wegens vandalen die op een plek met stenen gooien naar de treinen...

In Brussel-Zuid stapt een groep reizigers haastig op en vraagt ons of deze wel naar Gent-Sint-Pieters rijdt en stopt in De Pinte. “Ja hoor” antwoord ik, me nog van geen probleem bewust. “Maar ze praten van een omweg door vandalen”. “Omweg of niet, we moeten toch tot het einde blijven zitten, wij gaan naar de Far West.” antwoord ik met mijn reisgenoot We kunnen weinig anders dan wat schouderophalen lijkt het ons. 

De Far West, de Westhoek… er is een sterk opiniestuk van de hand van Nele Ameloot verschenen begin deze week (zie foto), die zo treffend enkele knelpunten schetst dat ze hopelijk vele Westhoekers wat wakker schudt. En Oosthoekers ook, waarom niet. Alle landelijke gebieden stoppen zich nog te veel bescheiden weg op de achtergrond, terwijl burgerrechten overal gelden. 

Maar wat doe je dan met dat wakkergeschud zijn? Allemaal de politiek in? Hoeft zeker niet. Er zijn zo veel manieren om de wereld/buurt om je heen mee te veranderen. 

Vanochtend op de heenreis naar het Vlaams Parlement een heerlijk toeval: samen opgestapt met jawel, Nele Ameloot. We zijn gedachten blijven wisselen tot in Gent. We voelen dat steentje wikkelen om te verleggen: een debatavond over waterkwaliteit, het effect van ministers bevragen, belang van luisteren naar alle klokken in een verhaal,… Hier komt een vervolg op, de radars zijn op gang gezet 

In tegenstelling tot wat in haar opiniestuk staat, zullen we ons als Westhoekers duidelijk niet laten voorbijrijden. Mond opendoen en blijven slaan op die nagels, aan al wie het wel en niet horen wil. In een adviesraad, in de krant, in het parlement, in het schepencollege, op de trein…

En terwijl ik dat denk, stapt een kwieke 78-jarige streekgenoot de trein op. Vol vuur en frustratie over het feit dat hij 2 uur moest wachten op aansluiting naar huis. Hij verkondigt luid geen ticket te hebben en zullen kopen en tikt met zijn vinger op zijn hoofd bij het zeggen “NMBS”. Als hij hoort waarom er vertraging was, kalmeert hij wat, maar toch is hij terug belangrijke afspraken kwijt. 

De treinconducteur baalt duidelijk zelf als een stekker en vraagt geen vervoersbewijzen op. 

Ik kom ondanks het half uur vertraging nog net op tijd aan in Ieper voor mijn laatste vergadering dus ik zeg hem dat het niet erg is. “Toch nog 1 iemand die gelukkig is” zucht hij.

Of ben ik nu terug een te gelaten Westhoeker?